Το σήμα κατατεθέν της Αίγινας

Το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, το σημαντικότερο θρησκευτικό μνημείο της Αίγινας, βρίσκεται περίπου 6 χιλιόμετρα από τη Χώρα. Έχει δύο ψηλά καμπαναριά και τέσσερις σειρές από παράθυρα, τα οποία επιστεγάζονται από κόκκινα τόξα. Είναι γυναικείο Μοναστήρι και σ’ αυτό ζουν 14 μοναχές. Η μνήμη του Αγίου Νεκταρίου γιορτάζεται στις 9 Νοεμβρίου, οπότε συγκεντρώνονται στην Αίγινα χιλιάδες πιστοί από όλα τα μέρη της Ελλάδας για να προσκυνήσουν και να αφήσουν ένα τάμα στον θαυματουργό Άγιο Νεκτάριο. Η μονή, που αρχικά ήταν αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα, ιδρύθηκε από τον Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκτάριο, κατά κόσμον Αναστάσιο Κεφαλά, την περίοδο 1904 - 1910. Εκεί μόνασε επί 13 χρόνια ο Άγιος Νεκτάριος και μετά την κοίμησή του, στις 9 Νοεμβρίου του 1920 ετάφη έξω ακριβώς από την Εκκλησία της Μονής, κάτω από τη σκιά ενός πεύκου που ο ίδιος είχε φυτέψει.

Ο τάφος του και τα ιερά λείψανά του, που φυλάσσονται στη μονή, αποτελούν Πανελλήνιο θρησκευτικό προσκύνημα. Χιλιάδες πιστοί επισκέπτονται καθ’ όλη την διάρκεια του έτους τη μονή για να προσκυνήσουν και να ζητήσουν την βοήθεια του θαυματουργού, νεότερου Αγίου της Εκκλησίας μας. Ο Άγιος Νεκτάριος υπήρξε λαοφιλής ιεράρχης, ποιμενάρχης και παιδαγωγός στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα. Θεωρείται και θαυματουργός, διότι πραγματοποίησε πολλά θαύματα ενώ βρισκόταν ακόμα εν ζωή. Στην Αίγινα ο Άγιος Νεκτάριος εγκαταστάθηκε το 1908, το μοναστήρι, όμως, άρχισε να επαναλειτουργεί το 1904 υπό την καθοδήγησή του, παρότι αυτός βρισκόταν ακόμα στην Ριζάρειο σχολή. Η εμφάνισή του στην Αίγινα, όμως, συνδυάστηκε από δύο γεγονότα, με αποτέλεσμα να γίνει άμεσα λαοφιλής. Ο Νεκτάριος αρχικά θεράπευσε έναν δαιμονισμένο νέο. Στη συνέχεια οι κάτοικοι του νησιού του ζήτησαν να δεηθεί στον Θεό να βρέξει, διότι στην Αίγινα δεν είχε πέσει ούτε μία σταγόνα βροχής για 3 χρόνια. Ο ίδιος, μαζί με τους νησιώτες πραγματοποίησε Θεία Λειτουργία και την ίδια μέρα άρχισε να βρέχει. Αυτά, εκλήφθηκαν ως θεϊκά σημάδια από τους Αιγινήτες, με αποτέλεσμα να τον θεωρούν Άγιο, ακόμα και εν ζωή.

Το 1908 παραιτήθηκε από τη Ριζάρειο σχολή για λόγους υγείας αλλά και γήρατος και αφοσιώθηκε στο μοναστήρι. Η χάρη του και η φήμη διαρκώς μεγάλωνε, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος δωρεών να φθάνει στο μοναστήρι και μέσα σε 4 χρόνια μεγάλωσε τόσο, ώστε να χωράει 15 μοναχές ενώ ο Νεκτάριος τα περισσότερα χρήματα της Μονής τα έδινε στις φτωχές οικογένειες του νησιού. Το τέλος της ζωής του ήταν επίπονο. Το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρούσε τον οδήγησε το 1920 στο Αρεταίειο νοσοκομείο Αθηνών, όπου διεγνώσθη καρκίνος του προστάτη. Το δωμάτιο στο οποίο εκοιμήθη στις 9 Νοεμβρίου έχει μετατραπεί σήμερα σε μικρό Ναό στο δεύτερο όροφο του νοσοκομείου, που κοσμείται από εικόνες του Αγίου και τάματα πιστών για ανάρρωση των συγγενών τους που νοσηλεύονται εκεί.