Η ιστορία της Νάξου

Η σπουδαία ιστορία της Νάξου κατά το πέρασμα των αιώνων, αποτέλεσε σταθμό όχι μόνο για τη διαμόρφωση της ιστορίας των Κυκλάδων, αλλά και του ευρύτερου ελλαδικού χώρου. Ήταν πάντα διάσημη για τη μεγάλη ποσότητα των μαρμάρων που εξήγαγε, για το πλήθος των πηγών της, για τους κατάμεστους κήπους, για την ομορφιά των πεδιάδων της, για τους ελαιώνες, τους πορτοκαλεώνες, για τα κίτρα της, για τα αμπέλια της και το ξακουστό κρασί της, για την κτηνοτροφία της και τα τυριά της.

Η Νάξος κατοικήθηκε από την 4η χιλιετία π. Χ. Η μελέτη των περιοχών της βεβαιώνει, ότι η Νάξος αντίθετα από τα άλλα νησιά του Αιγαίου, δεν ερημώθηκε ποτέ από κατοίκους. Η υψηλότερη κορυφή της Νάξου ονομάζεται Μύτη του Ζα και κατά την αρχαιότητα εκεί λατρευόταν ο Δίας. Πρώτοι κάτοικοι της Νάξου θεωρούνται οι Θράκες. Την κατοίκησε πρώτος ο γιος του Βορέα, Βούτης, ο οποίος θέλοντας να βρει γυναίκες για τους συντρόφους του, έφτασε στη Θεσσαλία, όπου κυνήγησε τις Βάκχες και αφού έκλεψε την Κορωνίδα και την Ιφιμέδεια τις πήγε στη Νάξο. Σύμφωνα με την παράδοση, διακόσια χρόνια κυριάρχησαν οι Θράκες στο νησί. Τους διαδέχθηκαν οι Κάρες, που ήρθαν από τη Μικρά Ασία, έχοντας επικεφαλής το Νάξο, που επέβαλε το όνομά του στο νησί.Το 1207 ο Ενετός Μάρκος Σανούδος ίδρυσε την λατινική ηγεμονία με πρωτεύουσα τη Νάξο. Μία νέα εποχή άρχισε για τη Νάξο, καθώς μετατράπηκε σε πανίσχυρο Δουκάτο, στο οποίο εντάχθηκαν όλα τα νησιά των Κυκλάδων, υπό την εξουσία του Μάρκου Σανούδου. Τότε χτίστηκε στη Χώρα το επιβλητικό Κάστρο και πολλοί από τους πύργους του νησιού. Η ενετική κυριαρχία διήρκεσε ως το 1537, οπότε το νησί κατέλαβε ο Μπαρμπαρόσα και η Νάξος πέρασε στην κυριαρχία των Τούρκων. Όμως οι Τούρκοι, πλην ελαχίστων, δεν εγκαταστάθηκαν ποτέ στο νησί, αφού τους ενδιέφερε μόνο η είσπραξη των φόρων. Τον Δεκέμβριο του 1820 στη Νάξο ορκίστηκαν οι πρώτοι φιλικοί. Στην Επανάσταση του 1821 οι Ναξιώτες πήραν ενεργό μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και όπως όλα τα νησιά των Κυκλάδων, προσαρτήθηκε στο Ελληνικό κράτος το 1830 με τη Συνθήκη του Λονδίνου.