-
Νέα
Γενική
-
Σπιναλόγκα
Η ζωή στο νησί των λεπρών...
01-03-2012 16:03Η λέπρα, στους περασμένους αιώνες, -εκτός του ότι ήταν ανίατη και επώδυνη ασθένεια- τη θεωρούσαν και ως «κατάρα του Θεού» -ακόμα και στη μουσουλμανική και ινδουιστική επικράτεια.Οι ασθενείς, που «κουβαλούσαν» αυτήν την κατάρα, ζούσαν απομονωμένοι και το στίγμα το έφερε όλη η οικογένεια –την οποίαν τη θεωρούσαν «λεπρόσογο».Κρατική μέριμνα δεν υπήρχε. Οι ασθενείς διαγράφονταν ακόμη και από τα δημοτολόγια και ζούσαν αποκλειστικά από την ελεημοσύνη του κόσμου.Η Σπιναλόγκα δεν αποτέλεσε μόνον την «αποθήκη» των λεπρών, αλλά και γενικότερα των «άτακτων».
Οδηγούνταν εκεί και μη ασθενείς, είτε για πολιτικούς, είτε για περιουσιακούς λόγους.Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του λεπροκομείου υπήρξαν και άτομα, που πήγαν εκεί οικειοθελώς.Υπήρξαν περιπτώσεις δωροδοκίας γιατρών, που διέγνωσαν τη νόσο χωρίς να υπάρχει και σε άλλες περιπτώσεις ήταν αρκετή η υποψία.Έχει καταγραφεί η περίπτωση μιας κοπέλας, που μην αντέχοντας μακριά από τον αγαπημένο της, έκανε ένεση στον εαυτό της, ισχυριζόμενη ότι ήταν αίμα του άνδρα της, για να μολυνθεί και αυτή και να υποχρεωθούν οι υπεύθυνοι να την οδηγήσουν στην Σπιναλόγκα. Η κοπέλα εκείνη δεν αρρώστησε αν και ο άνδρας της πέθανε στα χέρια της.
Απέναντι από τη Σπιναλόγκα δημιουργήθηκε ένας μικρός συνοικισμός –η σημερινή Πλάκα- όπου υπήρχαν πανδοχεία για τους επισκέπτες, αλλά και καταστήματα με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, τα οποία αγόραζαν οι λεπροί και οι επισκέπτες τους.(Αντίστοιχοι συνοικισμοί είχαν δημιουργηθεί κοντά στο Ψυχιατρείο στη Λέρο, αλλά και στο Λαύριο, απέναντι από τη Μακρόνησο και στον Αη Στράτη, όπου ήταν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξορίας των αριστερών, τον περασμένο αιώνα).
Στην είσοδο του λεπροκομείου της Σπιναλόγκα υπήρχε μια επιγραφή που προειδοποιούσε τους νεοεισερχόμενους:«Ο εισερχόμενος να αποθέσει κάθε ελπίδα»Και αυτό ήταν αλήθεια, καθώς όσοι έφθαναν εκεί –ακόμα και δια της βίας- θα περνούσαν την υπόλοιπη ζωή τους εκεί, χωρίς ελπίδα για επιστροφή. Παρ’ ότι το λεπροκομείο διέθετε γιατρό και νοσηλευτικό προσωπικό, οι συνθήκες διαβίωσης στο νησί ήταν άθλιες.
Μια μεγάλη τρώγλη, χωρίς οργάνωση. Το μικρό μηνιαίο επίδομα, που τους χορηγούσε η Πολιτεία, δεν έφθανε να ανταποκριθεί στις βασικές τους ανάγκες.Όσοι ασθενείς είχαν δυνάμεις ασχολούνταν με τα κηπευτικά και το ψάρεμα, προσπαθώντας να συμπληρώσουν την τροφή τους. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις, που οι ασθενείς δραπέτευαν από το νησί για να πάνε στα κοντινά χωριά προς αναζήτηση φαγητού.Όσοι γίνονταν αντιληπτοί, αλλά και οι λοιποί «παραβάτες», κλείνονταν προς σωφρονισμό σε μια φυλακή που βρισκόταν πάνω σ’ έναν βράχο στο νησί.
View Σπιναλόγκα spinaloga by www.touristorama.com in a larger map
Oι περισσότεροι πέθαιναν αβοήθητοι, μέσα σε φρικτούς πόνους, παραμορφωμένοι, τυφλοί ή ακρωτηριασμένοι από την αρρώστια. Ο γάμος μεταξύ ασθενών απαγορεύονταν, αλλά αυτό δεν εμπόδισε αρκετούς να κάνουν σχέσεις.Τα περισσότερα παιδιά που γεννήθηκαν στη Σπιναλόγκα δεν αρρώστησαν ποτέ, ωστόσο μεταφέρονταν σε ειδικό παιδικό σταθμό στην Αθήνα και αποχωρίζονταν από τους γονείς τους .Απαγορευόταν, επίσης, η σωματική επαφή μεταξύ ασθενών και υγιών –δηλαδή, με το προσωπικό και τους επισκέπτες.
Ακόμα και τις τυχόν οικονομικές συναλλαγές μεταξύ τους τα χρήματα περνούσαν υποχρεωτικά από ειδικό κλίβανο για απολύμανση. Το εξιτήριο μπορούσε ν’ αποκτηθεί, μόνον αν έβγαιναν αρνητικές τρεις διαδοχικές απαιτούμενες εξετάσεις, σε χρονικό διάστημα ενός έτους. Αυτό, βέβαια, δεν αφορούσε όσους είχαν οδηγηθεί εκεί για πολιτικούς ή άλλους λόγους.
Η Σπιναλόγκα ήταν το μοναδικό μέρος της Ελλάδας, που κατά τη διάρκεια της Κατοχής δεν πάτησαν πόδι τους οι Ιταλοί και οι Γερμανοί -αν και φοβόντουσαν ότι το νησί θα μπορούσε να γίνει σημείο για απόβαση Βρετανών στρατιωτών δεν τόλμησαν να τους διώξουν, αντίθετα ανέλαβαν την καθημερινή τους τροφοδοσία.Όσο δύσκολες και πολλές φορές απάνθρωπες ήταν οι συνθήκες ζωής στο νησί, η ανάγκη για επιβίωση κατάφερνε -μέσα από πολλές δυσκολίες και προσπάθειες- να βρίσκει το δρόμο της και να δίνει λύσεις.
Touristorama.com
- comments powered by Disqus