Δευτέρα πρωί και έχοντας απαλλαγεί από το άγχος των προηγούμενων ημερών μιας και αφενός η δουλειά στη Λάρισα είχε ολοκληρωθεί και αφετέρου το ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα είχε προγραμματιστεί για το απόγευμα, το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να απολαύσουμε τις διαθέσιμες ώρες που είχαμε μπροστά μας...
Με το ξυπνητήρι να ηχεί στις 09.00 και μέχρι να ετοιμάσουμε βαλίτσες και λοιπές λεπτομέρειες για την αναχώρησή μας το ρολόι να δείχνει 10.00, ξέρουμε πως μπροστά μας έχουμε σχεδόν 10 ώρες μέχρι την έναρξη του ταξιδιού για την πρωτεύουσα. Γύρω στις 10.10 βρισκόμαστε ήδη στη reception του
Metropol Hotel, αφήνοντας τα κλειδιά των δωματίων μας και ευχαριστώντας το ευγενέστατο προσωπικό για την εξυπηρέτηση όλων των προηγούμενων ημερών που διαμείναμε στο ξενοδοχείο...
Έχουμε πλέον κάποιες ώρες μπροστά μας που πρέπει να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο και χωρίς να χρονοτριβήσουμε αποφασίζουμε να πάμε για τον πρωινό μας καφέ. Πού; Μα φυσικά στο
«tessera», το all day meeting point της νεολαίας και όχι μόνο, στο σοκάκι της οδού Φρίξου...
Ελληνικός καφές με συνοδεία γλυκού κουταλιού, ιταλικός εσπρέσο, όμορφο περιβάλλον, παρεϊστικη διάθεση και κουβεντούλα καθώς όπως μας έλεγε συνέχεια ο κος Τάτσιος, ιδιοκτήτης της επιχείρησης, «το παν είναι η επικοινωνία και η συζήτηση στο πλαίσιο της διασκέδασης»...
Κουβέντα στην κουβέντα λοιπόν, πέρασε ένα τρίωρο (αλήθεια, πόσο γρήγορα περνάει η ώρα όταν περνάς καλά και χωρίς άγχος;) χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι, με συνέπεια να πρέπει να αποχωρήσουμε από το «tessera» με προορισμό...ένα τελευταίο τσιπουράκι στον πανέμορφο χώρο του μεζεδοπωλείου
«Λούκουλος».
Ο Θεολόγης, σαν να είχε προγραμματίσει το ραντεβού μαζί μας, βρίσκονταν ήδη εκεί, και εμείς χωρίς δεύτερη κουβέντα παραγγείλαμε το θεσπέσιο, διπλής απόσταξης τσιπουράκι μας απολαμβάνοντας όμορφες, χαλαρές στιγμές, με κουβεντούλα, συνοδεία ελληνικής μουσικής και συνεχόμενες ματιές στις φωτογραφίες του μεγάλου συνθέτη Γιώργου Ζαμπέτα, φωτογραφίες που βρίσκονται παντού, όπου και να πέσει η ματιά σου...
Είναι αλήθεια πως από το Λούκουλο δε μπορείς να φύγεις εύκολα, ωστόσο όταν ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος, οφείλεις να το πράξεις... Και τι καλύτερη επιλογή για μεσημεριανό φαγητό από το εστιατόριο
«Βόσπορος», εκεί όπου οι «μικρές μερίδες» σου δίνουν τη δυνατότητα να απολαύσεις πολλές και διάφορες ευφάνταστες γεύσεις από μια κουζίνα που δύναται να ικανοποιήσει και το πιο απαιτητικό γούστο... Δε χρειάζονται περισσότερα λόγια, όταν βρεθείτε στη Λάρισα και ο δρόμος σας οδηγήσει εκεί, θα μας καταλάβετε.
Με αυτά και με αυτά η ώρα έφτασε 18.00 και η έναρξη του ταξιδιού της επιστροφής βρίσκονταν προ των πυλών... Προ των πυλών είπαμε; Γράψτε, ως ένα βαθμό, λάθος...
Γιατί μπορεί να ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής, όμως η τελευταία στάση δεν είχε γίνει ακόμα... Και αυτό διότι μπαίνοντας στην παλιά Εθνική Οδός Λάρισας – Αθήνας, στο πρώτο κιόλας χιλιόμετρο αυτής, το καταπληκτικό εστιατόριο
«Να με θυμάσαι...» μας έκλεισε το μάτι και εμείς, μη μπορώντας να αντισταθούμε στον πειρασμό ενός δροσιστικού γλυκού (μόνο για γλυκό συζητήσαμε γιατί πόσο άλλο φαγητό πια, αν τρώγαμε και εδώ, πολύ απλά θα χρειαζόμασταν άλλη μια διανυκτέρευση...) σπεύσαμε στο εσωτερικό του, όπου αφού απολαύσαμε το σπέσιαλ «Να με θυμάσαι...» και τη μοναδική αμυγδαλόπιτα, χαιρετήσαμε το Μανώλη, τη Χριστίνα, τον κο Άγγελο και το υπόλοιπο προσωπικό, όχι όμως λέγοντάς τους «αντίο», αλλά «εις το επανιδείν», διότι είμαστε βέβαιοι πως σύντομα θα περάσουμε ξανά από όλα τα αγαπημένα μας στέκια για να ζήσουμε ξανά τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε στην πρωτεύουσα της Θεσσαλίας...
Video