Η ατμόσφαιρα στο Ημεροβίγλι προσφέρεται για τις απόλυτα ρομαντικές διακοπές. Τα ξενοδοχεία στέκονται κυριολεκτικά στην άκρη του γκρεμού, με πισίνες που επεκτείνονται φυσικά στον απέραντο θαλάσσιο ορίζοντα. Το Ημεροβίγλι Σαντορίνης είναι ένας γραφικός οικισμός, με καθαρά κυκλαδίτικο χρώμα, στο υψηλότερο σημείο των βράχων και με εκπληκτική θέα προς την Καλντέρα και το ηφαίστειο. Το όνομα του προέρχεται από τη λέξη «Βίγλα», που σημαίνει παρατηρητήριο. Βρίσκεται ανάμεσα στην Οία και στα Φηρά και απέχει μόλις ένα χιλιόμετρο από το Φηροστεφάνι –το χωριουδάκι, που η οικιστική ανάπτυξη της περιοχής το έχει μετατρέψει σ΄ έναν οικισμό της πρωτεύουσας της Σαντορίνης.

 

Πριν από τον σεισμό του 1956 στο χωριό δέσποζε η εκκλησία των Εισοδίων της Θεοτόκου (Παναγία Μαλτέζα), κτισμένη στο τέλος του 19ου αιώνα. Ηταν βασισμένη σε βυζαντινά πρότυπα. Το 19ο αιώνα και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου συνυπήρχαν στο Ημεροβίγλι οι κατοικίες της λαικής αρχιτεκτονικής με κάποια αρχοντικά και αυτή η συνύπαρξη δημιουργούσε ένα αρμονικό σύνολο.
Ο σεισμός του 1956 κατέστρεψε σπίτια και ναούς όπως της Παναγίας Μαλτέζας, της Παναγίας Ξεπορτιανής, του Σταυρού, του Αγίου Αντωνίου του Νέου και άλλους. Η μονή του Αγίου Νικολάου που είχε μεταφερθεί εδώ το 1816 από το κάστρο του Σκάρου, επισκευάστηκε. Από το 1970 και μετά οι κάτοικοι ξαναγύρισαν και αναστήλωσαν σπίτια, πολλά από τα οποία έχουν πλέον μετατραπεί σε πολυτελή ξενοδοχεία και σουίτες.

Η μονή του Αγίου Νικολάου

Ο αρχικός ναός του Αγίου Νικολάου ήταν κτισμένος μέσα στο Καστέλι του Σκάρου και ανήκε στην οικογένεια Γκύζη (ή Γύζη). Το 1651, την ημέρα της γιορτής του Αγίου, αποφάσισαν να μετατρέψουν τον ναό σε γυναικεία μονή, η οποία ως τότε δεν υπήρχε στο νησί. Το 1674 έγινε Πατριαρχική-Σταυροπηγιακή. Μοναχές εγκαταστάθηκαν στο κτίριο και η μονή λειτούργησε κανονικά μέχρι το 1815. Μετά την απομάκρυνση και των τελευταίων κατοίκων από τον Σκάρο, οι μοναχές την εγκατέλειψαν. Η νέα μονή ιδρύθηκε μετά από άδεια του Πατριάρχη το 1816 στη θέση που βρίσκεται σήμερα, ανάμεσα στο Ημεροβίγλι και το Φηροστεφάνι. Το καθολικό της ήταν τρισυπόστατο. Το ένα παρεκκλήσι ήταν αφιερωμένο στον Αγιο Παντελεήμονα και το άλλο στη Ζωοδόχο Πηγή. Το κεντρικό, του Αγίου Νικολάου, διακοσμήθηκε με ξυλόγλυπτο τέμπλο, δωρεά της οικογένειας Γκύζη. Οι μοναχές φρόντισαν για τη μεταφορά των εικόνων και των άλλων εκκλησιαστικών αντικειμένων από την παλιά στη νέα μονή. Το 1834, όταν με βασιλικό διάταγμα διαλύθηκαν οι ιδιωτικές μονές ή όσες είχαν λιγότερους από 6 μοναχούς και η περιουσία τους περιήλθε στο κράτος, η μονή του Αγίου Νικολάου έχοντας 18 μοναχές δεν διαλύθηκε, παραμένοντας η μόνη γυναικεία μονή στο Αιγαίο.

Το 1834 ακόμη και τα 40 κελιά που είχε δεν ήταν αρκετά για να στεγάσουν τις όλο και περισσότερες μοναχές, οι οποίες συνέχισαν να υφαίνουν βαμβακερά υφάσματα, όπως και στην παλιά μονή του Σκάρου. Το 1849 σταμάτησε να είναι ιδιωτική, αλλά συνέχισε να διατηρείται σε καλή κατάσταση. Το 1888 είχε 6 μοναχές. Στο σεισμό του 1956 έπαθε κάποιες ζημιές, όχι όμως ιδιαίτερα σημαντικές. Τα 32 κελιά που διατηρήθηκαν στα νεότερα χρόνια, είναι κτισμένα σε σχήμα Π. Τα πανηγύρια που γίνονται εδώ είναι στη γιορτή του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Παντελεήμονα, της Ζωοδόχου Πηγής.

Το Ημεροβίγλι απέχει κοντά στα 3 χιλιόμετρα από τα Φηρά.